Voorwoord

Voorwoord (Lees asb eers, indien dit u eerste keer by hierdie blog is, anders kan u gerus met die blad afrol ondertoe om by die blog uit te kom)

Daar het ‘n gedagte in my opgekom toe ek nog redelik jonk was, dat alles wat geskryf of gedruk is nie die volle waarheid is nie. Later het ek besef dat alles wat gelees kan word, bestaan uit kaf en korrels. Nog later het ek besef dat niks in die materie volmaak is nie, daarom kan geen geskrif net uit korrels bestaan nie. Die geskrifte wat jy voor jou het, liewe leser, moet asseblief op dieselfde grondslag beoordeel word. Ek vra jou nie om alles wat jy lees te aanvaar nie, maar soek die korrels volgens jou begrip en gewete uit.
Ongeveer halfpad deur my lewe het ‘n argument, in ‘n baie goeie gees met ‘n goeie vriend van my plaasgevind. Die vriend is ‘n seviele ingenieur en ons het gepraat oor ‘n ontwerp van ‘n staalbalk wat verkry kan word deur ‘n bestaande I balk tandvormig te sny en dan die “tande” op mekaar vas te sweis om ‘n groter balkdiepte en dus ‘n groter dravermoë te verkry.

Fig. 1
‘n Solide I balk word tandgewys gesny en dan word die twee helftes teenoor mekaar geskuif en weer aan mekaar gesweis om weer ‘n dieper I balk te vorm.
Fig. 2
Die vergrote I balk wat meer as 3 keer die dravermoë van die oorspronklike balk sal hê, sonder dat die gewig vermeerder.

Hierdie mag vir die leek ‘n bietjie te tegnies wees, maar wees egter geduldig, ek probeer die verskil in siening verduidelik.
My argument was dat sweislas S nie te kort mag wees nie, want dit sal tot gevolg hê dat die las gaan skuifskeur (shear). Hy het gesê daar is nie daardie soort spanning in die middel van ‘n balk nie. Eintlik was ek met my matriek ‘n bietjie vermetel om met ‘n ingenieur te stry oor iets in sy vakgebied. Ons verskil het gekom omdat ons die voorwerp verskillend gesien het. Hy het Fig. 2 as ‘n eenheid gesien, wat dit werklik was! Daarteenoor het ek dit as twee aparte balke gesien, omdat as sweislas S korter word, beweeg dit nader na 0, wanneer dit werklik twee balke is. Op een of ander lengte van die sweislas sou dit skuifskeur. Die ingenieur het later toegegee dat ek reg was, maar dit is nie van belang nie. Wat ek probeer tuisbring is dat verskillende mense op verskillende maniere na ‘n geskrewe stuk kyk en ek gaan geensins ‘n leser kwalik neem indien hy of sy van my verskil nie.
Dat ek met die geskrifte op mense se tone gaan trap is onvermydelik, maar as dit nie die geval was nie; waarom skryf ek dan? Indien die leser net ‘n paar “korrels” ontdek, is ek verheug en weet ek dat dit die moeite werd was. Sien tog maar die teenstrydighede oor, soos wanneer ek bv. snedigheid veroordeel terwyl ek self dikwels snedige dinge skryf. Ek self is baie ver van volmaak af, sien tog maar die foute oor.
Ook is ek nie ‘n taalkundige nie en daar is beslis baie ruimte vir verbetering, om vloeiende leesgemak te verseker, maar ek vra tog dat verandering versigtig gedoen moet word, aangesien ‘n woord verandering ‘n bedoelde begrip verlore kan laat raak.

Thursday, February 11, 2016

Wie leer van wie?



Wie leer van wie?

            Professor Kobus v d Walt het gedurende sy radiopraatjie gesê dat iemand hom per epos daarop gewys het dat hy 'n fout begaan het met 'n stelling in 'n vorige program. Die professor het erken, dat hy by nadere ondersoek, ontdek het dat hy wel 'n fout gemaak het. Dis waarom ek so baie respek vir hom het. Hy het nie toegelaat dat hoogmoed die oorhand oor gesonde verstand kry nie. Dis waarom hy dit so ver gebring het op sy vakgebied.
            Ons kan altyd iets van iemand anders leer, as hoogmoed ons nie doof en blind maak nie. Dit laat my nou dink aan iets wat gebeur het, toe my nefie en ek as skoolkinders langs die Vetrivier gespeel het.
            Ons het 'n perdekar hoor aankom tussen die bosse aan die oorkant van die rivier. Daar was 'n pad, wat 'n paar honderd tree stroomaf deur die rivier gegaan het. Ons het verwag om die perdekar tussen die bome te sien verskyn, maar skielik het die geklop van die draaghout op die disselboom stil geword. Na verloop van 'n minuut of wat, het die draaghoud weer saggies begin klop en al harder geword en ons het verwag om binne enkele oomblikke die perdekar te sien. Skielik was alles weer stil en ek het so 'n effense krieweling in my nekhare gevoel. Toe die perdekar 'n derde keer weer stil word, sonder dat ons dit kon sien, het my nefie se oopgesperde oë my vermoede bevestig. Ons het opgespring en wou rieme neerlê huis toe, toe ons vir ou Andries, die skaapwagter, agter ons sien. Hy het ons benoudheid gesien en hy het ook die geluid gehoor, wat ons gedink het 'n spookperdekar is, het hy uit ondervinding herken as die geluid van 'n erdvark wat 'n gat grawe. Hy het verduidelik dat die erdvark diep onder in die gat 'n klompie grond losgrawe en dit dan skop, skop, skop tot by die opening van die gat uit. Ons wou hom nie glo nie, maar hy het volgehou dat die erdvark net weer terug gaan om die proses te herhaal. Ons gepraat voor die bek van die gat het die erdvark sy bedrywigheid laat staak, maar ons kon tog die klam vars grond voor die gat sien, wat net 'n paar tree was van die plek waar ons gesit het.
            In ons eie oë was ons redelik geleerd, met ons standerd twee en standerd drie sertifikate, terwyl die skaapwagter waarskynlik nog nie die binnekant van 'n boek gesien het nie! 'n Mens kan altyd iets van 'n ander leer!


            'n Sagte manier om 'n sekere toestand by sekere mense te stel.
            Baie mense is te dom om te besef dat hulle nie so slim is as wat hulle dink hulle is nie.
Die tragedie vir die sulkes is dat ander mense dit wel kan raaksien, hoe hulle in hul gekke paradys voortploeter!
            Dis baie moeilik om van so 'n voortvarende, in 'n hoë posisie, ontslae te raak, want in 'n demokratiese stelsel het die idioot dieselfde stemkrag as die genie, die dwaas het dieselfde stemkrag as die wyse en die skelm [selfs al sit hy in die tronk] het dieselfde stemkrag as die eerlike.
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)