Voorwoord

Voorwoord (Lees asb eers, indien dit u eerste keer by hierdie blog is, anders kan u gerus met die blad afrol ondertoe om by die blog uit te kom)

Daar het ‘n gedagte in my opgekom toe ek nog redelik jonk was, dat alles wat geskryf of gedruk is nie die volle waarheid is nie. Later het ek besef dat alles wat gelees kan word, bestaan uit kaf en korrels. Nog later het ek besef dat niks in die materie volmaak is nie, daarom kan geen geskrif net uit korrels bestaan nie. Die geskrifte wat jy voor jou het, liewe leser, moet asseblief op dieselfde grondslag beoordeel word. Ek vra jou nie om alles wat jy lees te aanvaar nie, maar soek die korrels volgens jou begrip en gewete uit.
Ongeveer halfpad deur my lewe het ‘n argument, in ‘n baie goeie gees met ‘n goeie vriend van my plaasgevind. Die vriend is ‘n seviele ingenieur en ons het gepraat oor ‘n ontwerp van ‘n staalbalk wat verkry kan word deur ‘n bestaande I balk tandvormig te sny en dan die “tande” op mekaar vas te sweis om ‘n groter balkdiepte en dus ‘n groter dravermoë te verkry.

Fig. 1
‘n Solide I balk word tandgewys gesny en dan word die twee helftes teenoor mekaar geskuif en weer aan mekaar gesweis om weer ‘n dieper I balk te vorm.
Fig. 2
Die vergrote I balk wat meer as 3 keer die dravermoë van die oorspronklike balk sal hê, sonder dat die gewig vermeerder.

Hierdie mag vir die leek ‘n bietjie te tegnies wees, maar wees egter geduldig, ek probeer die verskil in siening verduidelik.
My argument was dat sweislas S nie te kort mag wees nie, want dit sal tot gevolg hê dat die las gaan skuifskeur (shear). Hy het gesê daar is nie daardie soort spanning in die middel van ‘n balk nie. Eintlik was ek met my matriek ‘n bietjie vermetel om met ‘n ingenieur te stry oor iets in sy vakgebied. Ons verskil het gekom omdat ons die voorwerp verskillend gesien het. Hy het Fig. 2 as ‘n eenheid gesien, wat dit werklik was! Daarteenoor het ek dit as twee aparte balke gesien, omdat as sweislas S korter word, beweeg dit nader na 0, wanneer dit werklik twee balke is. Op een of ander lengte van die sweislas sou dit skuifskeur. Die ingenieur het later toegegee dat ek reg was, maar dit is nie van belang nie. Wat ek probeer tuisbring is dat verskillende mense op verskillende maniere na ‘n geskrewe stuk kyk en ek gaan geensins ‘n leser kwalik neem indien hy of sy van my verskil nie.
Dat ek met die geskrifte op mense se tone gaan trap is onvermydelik, maar as dit nie die geval was nie; waarom skryf ek dan? Indien die leser net ‘n paar “korrels” ontdek, is ek verheug en weet ek dat dit die moeite werd was. Sien tog maar die teenstrydighede oor, soos wanneer ek bv. snedigheid veroordeel terwyl ek self dikwels snedige dinge skryf. Ek self is baie ver van volmaak af, sien tog maar die foute oor.
Ook is ek nie ‘n taalkundige nie en daar is beslis baie ruimte vir verbetering, om vloeiende leesgemak te verseker, maar ek vra tog dat verandering versigtig gedoen moet word, aangesien ‘n woord verandering ‘n bedoelde begrip verlore kan laat raak.

Thursday, February 11, 2016

Cornel



Cornel

            Boshof  se Rooidak skool was beroemd en het leerlinge gelok van oor die hele land en selfs vanuit die buurstate. Al het Kimberley groter skole gehad as Boshof, was daar geen rede om Cornel se bywoning van ons skool te bevraagteken nie. In elk geval stel skoolkinders nie in sulke sake belang nie en as ‘n mens goed klaarkom met ‘n skoolmaat, dan is alles in orde. Hy kon met smaak vertel van al die avontuurlike dinge wat in Kimberley gedoen kon word en het vir Andries en vir my genooi om die naweek vir hom te gaan kuier. Ons kon die Saterdagaand by sy broer in die stad slaap.
            Andries en ek het fietse gehad, maar Cornel moes ‘n fiets leen om die tog na Kimberley aan te pak. Vir ‘n geoefende fietsryer was die 54 kilometer geen problem nie, maar ons het nie rekening gehou met Cornel se gebrek aan uithouvermoë nie. Die eerste paar kilometer het hy entosiasties voor gery. Na 10 kilometer het hy langs ons gery en na  20 kilometer was sy blus uit, toe moes ons hom om die beurt stoot! Die stotery het vir nog 10 kilometer aangehou en tot ons verligting hou daar toe ‘n ou tannie met haar Ford by ons stil en vra of sy ons kon oplaai. Die fietse was ‘n ietwat ongewone vrag vir ‘n motorkar, maar gelukkig het die 1935 modelle nog trappe langsaan gehad waarop fietse kon staan as dit deur die oop venster vasgehou word.
            Die ou tannie het gesellig vertel van haar seuns, so ongeveer ons ouderdom en ons genooi om by hulle te kuier, dan kon ons sommer daar slaap. Ons het haar vriendelike aanbod nie aanvaar nie, want ons sou mos by Cornel se broer-hulle oornag. Hy het aangeklop en toe sy broer die deur oopmaak, kry ons die skok van ons lewens! Die volgende gesprek; sonder om te groet:-
            Sy broer:”Wat soek jy hier? Hoe het jy hier gekom?”
            Cornel:”Met ‘n fiets.”
            Sy broer:”Seker weer gesteel! Maak dat jy wegkom!”
Ek het nie geweet die verhouding tussen broers kon so wees nie!
            Nou het daar ‘n problem opgeduik! Cornel wat so seker was (?) dat ons by sy broer kon gaan slaap, het toe geen oplossing vir ons penarie gehad nie! Die ergste is dat ons nie vir die vriendelike tannie gevra het wat haar adres was nie! So ry ons maar deur die donker strate van ‘n ongure buurt, toe dit skielik vir Andries byval dat hulle bure se dogter in daardie omgewing woon. Die mense wat ons op die swak verligte strate teegekom het, het ooglopend by die buurt gepas! Dit was ‘n verligting toe ons die woonplek van die bure se dogter opgespoor het en ‘n nog groter verligting toe sy ons redelik gasvry binnegenooi het, nadat sy hulle bure se seun herken het. Of ons gasvrou getroud was, weet ek nie, maar sy het ‘n kleuter met sulke snaakse skrefies oë op haar heup gedra. Sy het beddegoed gebring en ons kon ‘n kermisbed in die sitkamer opmaak. Ek wonder of Cornel saam met my bly was dat Andries goeie bure gehad het. Die volgende oggend kon Cornel ons ‘n paar plekke wys wat op waaghalsige wyse ondersoek kon word. Byvoorbeeld waar daar deur die draadheinings om die ou uitgewerkte oopgroef myne gekruip kon word, om dan tot by die loodregte afgrond te kruip en honderde voete in die afgrond af te kyk.
            Van die ‘ups and downs’ het hy geweet, maar dit was gou duidelik dat hy nie fietsry daar beoefen het nie! Vir my en Andries was dit ‘n heerlike speelterrein, wat bestaan het uit vier kleinerige mynhope waarvan die hoogtes gewissel het tussen 4 en 10 meter.Die kante was redelik steil en om die steiltes te bemeester met ‘n fiets, het nie net harde trap vereis nie, maar baie momentum wat verkry is deur die afdaal van die vorige hoop.  Die duidelike fietspaadjies oor die mynhope was bewys van die aktiwiteite wat daar beoefen word. Ons het die terrein bestudeer en besluit ons gaan dit probeer. Andries en ek was suksesvol, maar Cornel kon die laaste opdraend nie voltooi nie en is holder-ste-bolder met fiets en al terug. Daarna was hy ‘n toeskouer, want hy het nie die moed gehad vir ‘n volgende probeerslag nie.
            Vroeg middag het ons die terugtog Boshof toe aangepak, want ons het Cornel se gebrek aan fiksheid in gedagte gehou. Gelukkig het ons ‘n stuk tou raakgeloop waarmee ons hom op sy fiets om die beurt kon sleep, want dit was baie makliker as om hom te stoot. Gelukkig was die terugtog redelik maklik met behulp van die tou.

Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)